Και που λέτε θα σας πω για το πώς πέρασα την περασμένη πέμπτη.
Θα σας τα έλεγα νωρίτερα, αλλά στο επόμενο post θα καταλάβετε ότι από παρασκευή μέχρι κυριακή ήμουν απασχολημένος..

Την πέμπτη λοιπόν είχα το πρώτο μου μάθημα dutch. Ολλανδικά ντε!
Αρχικά να σας πω ότι 3 μήνες μάθημα, απο 2 τρίωρα την εβδομάδα κοστίζουν 55 ευρώ. Το βιβλίο που χρειαζόμαστε, καθώς και μία τσάντα και ένα στυλό (!!!) περιλαμβάνονται στην τιμή. Αυτά τα λέω για να καταλάβετε πόσο ωραία είναι τα πράγματα εδώ αν είσαι φοιτητής ή διδακτορικός.
Τα μαθήματα δεν είναι του πανεπιστημίου αλλά γίνονται σε συνεργασία με το modern talen. Φτιάχνουνε τμήματα με ανθρώπους που είναι στο Hasselt για σπουδές και θέλουνε να αρχίσουνε από το μηδέν για να μάθουν τα βασικά. Αξίζει να πατήσετε στο παραπάνω link για να δείτε πόσες περίπου γλώσσες μπορεί να μάθει κάποιος εδώ.

Τα ολλανδικά που λέτε είναι αστεία γλώσσα. Και πανδύσκολη άμα έχεις συνηθίσει να ακούς φωνήεντα και προφορά μεσογείου. Η δασκάλα μας δε μας μίλησε γρι αγγλικά σε όλο το μάθημα. Ξέρουμε ότι ξέρει να τα μιλάει γιατί εκτός μαθήματος μια χαρά τα λέει. Αλλά το μάθημα γίνεται 100% στα dutch, είναι στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και ό,τι πιάσει ο καθένας.
Μάθαμε τα βασικά: Καλημέρα, καλησπέρα, απο πού είσαι, τι γλώσσα μιλάς, και 4-5 ακόμα τέτοια.
Ένα μικρό παράδειγμα:
"Hoe gaat het met jou?" είναι αυτό που εμείς λέμε "Τι κάνεις;"
Το ωραίο πράμα είναι όμως το πώς αυτό το παραπάνω προφέρεται. Σε ελεύθερη μετάφραση θα ήταν κάπως.....: Χου χάατ χετ μετ γιόου?
Όχι και ότι πιο συνηθισμένο, ε;

Αφού έμαθα λοιπόν να λέω τα βασικά την κοπάνησα τρέχοντας να πάω στο De Link. Το De Link είναι το μοναδικό αξιόλογο μαγαζί που έχω εντοπίσει ως τώρα για να πιεις μια μπύρα ακούγοντας μουσική που να ακούγεται. Είχα δει από προηγούμενη μέρα ότι η συναυλία ήταν rock και ξεκινούσε στις 19.00 (ναι τα ωράρια εδώ είναι λίγο διαφορετικά), αλλά εγώ κατέληξα να πάω στις 9+ γιατί δε μπορούσα να λείψω από το πρώτο μου μάθημα! Έφτασα πάνω στο διάλειμμα αλλά μέχρι να πιω την πρώτη duvel η μπάντα ανέβηκε και άρχισε να παίζει.

Εδώ αξίζει να κάνω μια μικρή παρένθεση, ( να την έκανα ) και να σας πω ότι η duvel, που οι μισοί από εσάς θα την έχετε πληρώσει 5 ευρώ και είστε τυχεροί -ας μην μιλήσουμε για τους άλλους μισούς- εδώ έχει 2.8 και είναι και από τις ακριβές. Οπότε αγαπητέ αναγνώστη σκέψου καλά την επόμενη φορά. Πάρε άμστελ και άσε τις βελγίδες για όταν έρθεις στο βέλγιο.

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν το ότι ήμουνα σαν την μύγα μες στο γάλα φορώντας γαλάζιο μπλουζάκι σε rock concert, μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ καλά. Για το μπλουζάκι δεν απολογούμαι καν, αυτό βρήκα φεύγοντας από το σπίτι, αυτό φόρεσα.
Η μπαντα λεγότανε Ηell Injection και μόνο ροκ δεν ήτανε. Πληροφορίες σχετικά με αυτούς καθώς και δείγμα από τη δουλειά τους μπορείτε να βρείτε στο Myspace τους που θα το βρείτε πατώντας το διακριτικό τους αφισάκι:

-Όχι μάνα, δεν έγινα σατανιστής. Απλά η εναλλακτικές εδώ στην ξενιτια περιέχουν πολύ μπιτάκι που ξέρεις ότι μου πέφτει πιο βαρύ κι από το στοιφάδο.-

3 duvel και κάμποσα τραγουδάκια μετά, η συναυλία τελείωσε. Τα μάζεψα, χαιρέτησα την ομορφη μπαργούμαν (άσε κάτω το σκουπόξυλο ρε γυναίκα, μια κουβέντα είπαμε!) και έφυγα για το πάρτυ.
ΠΟΙΟ ΠΑΡΤΥ??
Το παρτυ γενεθλίων ενός ισπανού, του Fran που γινότανε σε μια εστία 100 μέτρα από το De Link.
Εκεί θυμήθηκα τα νιάτα μου τα ατίθασα, καθώς ανάμεσα σε 50 άτομα σε ένα δωματιάκι 15 τετραγωνικών είχα καιρό να βρεθώ. Το μόνο προβλημα ήτανε το katsimuri (κατσιμούρι), ένα κοκτέιλ άγνωστης προέλευσης που μας κέρναγε ο Fran. Γλυκό και σε χτυπούσε κατευθείαν στο κεφάλι. Μέσα στη μία-μιάμιση ώρα που έμεινα στο πάρτυ προλάβαμε να φάμε και παρατήρηση από τους μπάτσους, οι οποίοι σίγουρα κάποιο πρόβλημα έχουνε:
Ήρθανε στην πόρτα, μας εξήγησαν ότι οι γείτονες κάνανε παράπονα και ότι πρέπει να σταματήσουμε τη φασαρία, μας είπανε να κλείσουμε το παράθυρο και φύγανε.Δεν δείρανε, δεν τραμπουκίσανε, δεν κάνανε ούτε μια εξακρίβωση ρε αδερφέ!
Ούτε πυροβολήσανε στο ψαχνό, ούτε ξεφτύλισαν κανέναν, ούτε ηλεκτροσόκ, ούτε ΤΙΠΟΤΑ λέμεεεε!!
Ε κάτι τέτοια γίνονται και μου λείπει η ελλάδα όσο τίποτα..
Τέλοσπάντων. Μετά και από αυτό το τελευταίο δεν ήθελα και πολύ. Αποφάσισα να φύγω για το σπίτι. Η διαδρομή είχε πλάκα, έκανα όλο οχτάρια και πήγα να πέσω τουλάχιστον 5 φορές.

Φτάνοντας στο σπίτι πέρασα από το δωμάτιο του Volkan όπου και ξοδέψαμε τουλάχιστον 2 ώρες παίζοντας στην κιθάρα όλα τα τραγούδια που ξέραμε ότι υπάρχουνε και σε ελληνική και σε τούρκικη εκδοχή, ο καθένας αυτό που ήξερε.
Την αρχή την έκανε ο volkan με το παρακάτω:



Με τούτα και με τ'άλλα πέρασε η πέμπτη και πήγα για ύπνο.
Τα του ΠΣΚ και του ταξιδιού στην ολλανδία θα σας τα πω αύριο, σήμερα δεν προλαβαίνω.

Αν έχεις μεγαλώσει στην ελληνική επαρχία αγαπητέ αναγνώστη και έχεις νιώσει στο πετσί σου την ακαταμάχητη γοητεία του καλοψημένου χοιρινού κρέατος στα κάρβουνα, τότε σίγουρα θα περάσεις πολύ δύσκολες ώρες εδώ στο Hasselt.
Γιατί το κάρβουνο από το τηγάνι απέχουνε πολύ.
Για να μην αναφερθώ στην ποιότητα της μπριζόλας που όπως και να το κάνουμε δεν έχει καμία σχέση με τα γουρουνάκια που μεγαλώνουνε στη φθιώτιδα πχ.

Και τώρα σε αφήνω αγαπητέ αναγνώστη, πάω να κλάψω.
Χορτάτος, αλλά όχι ικανοποιημένος.

(εκτενές άρθρο περί του φαγητού στο Hasselt και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ο κάθε ταξιδιώτης εδώ θα ακολουθήσει εν καιρώ, όταν θα έχω κάνει την απαραίτητη έρευνα αγοράς.)

Ζήτω το QR code!

Όπως πολύ καλά τα εξηγεί ο Μιχάλης σε μια τελεία κάτω από ένα αστέρι, το QR code έχει μέλλον.
Ποιός ο λόγος να κουβαλάς κάρτες και να μοιράζεις δεξια κι αριστερά;
Σε λίγο καιρό όλα τα κινητά θα έχουνε και από ένα QR code reader.
Έχε μαζί σου το QR με όλα τα προσωπικά στοιχεία σου, αστους να στο σκανάρουνε (το QR code καλέ!!) και τέρμα.
Ούτε να κουβαλάς βιβλιαράκια με δεκάδες καρτούλες, ούτε σημειωματάρια, ούτε να κάθεσαι να γράφεις στο κινητό σου, όνομα, επώνυμο, διεύθυνση, ηλεκτρονική διεύθυνση, τηλέφωνα, κλπ κλπ κλπ...ΟΛΑ τα παραπάνω μπορούνε να χωρέσουνε σε ένα κουτάκι 120x120 pixels.

Αυτό το πραγματάκι λοιπόν μας ήρθε από την Ιαπωνία κατά πως λένε και σημαίνει Quick Response. Η αρχική ιδέα που το έβγαλε προς τα έξω (πρέπει να) ήτανε για να μπορείς να δηλώσεις το url του site σου απλά και γρήγορα και τόσο απλά και γρήγορα να μπορούν να μπούνε οι επισκέπτες στο site σου.
Ανοίγεις την κάμερα του κινητού λοιπόν, σημαδεύεις προς το QR code και ευθύς αμέσως το κινητό (το οποίο για να έχει QR reader θα έχει και internet!) σε πάει στη σελίδα που λέει το QR!!

Βέβαια μέσα σε αυτό το μουτζουρωμένο κουτάκι χωράνε πολλά πράματα, μέχρι και κείμενο 250 χαρακτήρων μπορείς να βάλεις. Οπότε η χρησιμότητά του δεν περιορίζεται μόνο στα urls.

Εγώ -ακολουθώντας τα βήματα του Μιχάλη- έφτιαξα ένα QR code με τα στοιχεία μου και θα το κοτσάρω στο blog! Εχει πλάκα!

Αν θέλετε να κάνετε το ίδιο, απλά πάτε εδώ ή εδώ ή εδώ ή τελοσπάντων ψάξτε στο γκούγκλη! Όλα στο πιάτο τα θέλετε!! Αμάν!!

...και χορεύουν τα ποντίκια!
Ή μήπως το αντίστροφο;

Και που λέτε εγώ τα ζώα τα αγαπώ.
(Εντάξει, σαν παιδί μου άρεσε η ιδέα να πετάω ψηλά της γάτες γιατί μου είχανε πει ότι προσγειώνονται στα 4 ό,τι και να γίνει, αλλά ποτέ δεν κακομεταχειρίστηκα καμιά τους. Ούτως ή άλλως δεν είχα και δύναμη να τις πετάξω και πολύ ψηλά.)
Και τα αγαπάω που λέτε τα ζώα γι'αυτό και δε θέλω να τα ταλαιπωρώ.
Οπότε και σε κάθε προτροπή της κυρίας Πασκάλ να πάρουμε ενα γατούλη ήμουν αντίθετος.
Κι αυτό γιατί η άποψή μου είναι ότι τα ζώα θέλουνε άπλα, γκαζόν, αέρα, χώμα αντί για τσιμέντο και όλα τα συναφή.
Η κυρία Πασκάλ βέβαια δεν συμμερίστηκε ποτέ αυτή την άποψη, αλλά μπορώ να πω ότι τη σεβάστηκε και με το παραπάνω.
Αλλά τώρα, που έφυγα και ποιός ξέρει πότε θα γυρίσω από την πλάνα ξενιτιά (χώσε καζαντζίδη στο background -αν δεν έχεις θα σου πάρει δώρο η meruko!-) οι παραξενιές μου και οι απόψεις μου φύγανε μαζί μου. Και καλά κάνανε δλδ.

Οπότε από σήμερα και πέρα, τη θέση μου στο κρεβάτι παίρνει αυτός εδώ ο μικρός.

Το ξέρω πως δεν έπρεπε να βιαστώ να σας τον παρουσιάσω, αλλά πραγματικά όταν είδα την πρώτη του φωτογραφία δεν κρατήθηκα.
Για περισσότερες εξελίξεις σχετικά με το ζήτημα, καινούριες φωτογραφίες, ιστορίες και κατορθώματα αναμείνατε στο ακουστικό σας εδώ.
Νομίζω ότι θα γραφτούν πολλά.

Οι φήμες λένε ότι προς το παρόν ακόμα ψάχνουμε όνομα.
Αλμοδόβαρ λέει να τον πει, εγώ λέω αν είναι να το τάξουμε το ζωντανό ας το πούμε τουλάχιστον Πέδρο που είναι και πιο μικρό. Δε νομίζω να παρεξηγηθεί ο νταϊρέκτορας άμα τον βγάλουμε με το μικρό.

Επίσης σήμερα πήγα στο Carrefour όπου και έχασα ένα 40ευρω δεξιά κι αριστερά.
Πρέπει να τις κόψω τις πολλές βόλτες στο σούπερ μάρκετ.
Και στα καπάκια πήγαμε και Pizza Hut και φάγαμε ένα περίδρομο και στα καπάκια ποδηλατήσαμε και κανα 20λεπτό φορτωμένοι για να φτάσουμε σπίτι, οπότε τώρα είμαι έτοιμος για ύπνο..

Για κλείσιμο παραθέτω ένα καταπληκτικό satirize τραγουδάκι από το Νίκο Ξύδη.
Περισσότερα για τον "κύριο" ξύδη στο site του και στο cd του.

Τι μ@λ@κ@ς ήμουν.

...σε αυτή την πόλη.
Δεν ξέρω τι, αλλά σίγουρα δε θα μου το πούνε αν ρωτήσω ευθέως.

Οι άνθρωποι εδώ είναι περιέργως ευγενικοί. Τους αφήνεις να μπούνε πρώτοι στην καφετέρια -αν τυχόν συναντηθείτε στην πόρτα- και μετά καθ'όλη τη διάρκεια του καφέ σε κοιτάνε και σου χαμογελάνε. Κι όταν φεύγεις σε χαιρετάνε σα να σε ξέρουνε μια ζωή.
Οι άνθρωποι εδώ δεν κλείνονται στα σπίτια τους. Ούτε κι όταν έχουνε πια γεράσει πάρα πολύ για να κυκλοφορούνε. Ο αριθμός των ατόμων που κυκλοφορούνε με Π (ναι αυτό που στην ελλάδα το έχουνε τα γεροντάκια για το δρομολόγιο κρεβάτι-τουαλέτα) είναι υπερβολικά μεγάλος. Επίσης μεγάλος είναι και αριθμός ανθρώπων πολύ μεγάλης -εως τεράστιας θα έλεγε κανείς- ηλικίας που κυκλοφορούν σε αναπηρικά καροτσάκια, οπότε αυθαίρετα συμπεραίνω ότι δεν είναι ανάπηροι, απλά είναι πολύ γέροι για να περπατήσουν.
Το περασμένο σάββατο κι ενώ πίνω ένα εσπρέσσο (για το πόσο χάλια είναι ο καφές στο βέλγιο θα σας πω άλλη φορά) στο La Place που είναι πολύ ωραίο μαγαζί, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένα ζευγάρι: Αυτός οργισμένο νιάτο, γύρω στα 85, με το κουστουμάκι του και τις αντοχές του παραδόξως πολύ ανεπτυγμένες. Αυτή καλοντυμένη και προσεγμένη, στα ίδια χρόνια με Αυτόν, χαμογελαστή προς κάθε κατεύθυνση, χαιρετά εγκάρδια τη σερβιτόρα ενισχύοντας την υπόθεσή μου ότι είναι θαμώνας καθώς Αυτός σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της.
Κάθονται και παραγγέλνουν: καφέ Αυτή, κόκκινη μπύρα Αυτός.
Κοιτάζουνε γύρω τους και φαίνονται ευτυχισμένοι,συζητάνε, πίνουνε.

Η ζωή στο Hasselt δεν τελειώνει με τη σύνταξη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν από γηρατειά καθώς πίνουνε τη μπύρα τους ή ενώ τρώνε στο εστιατόριο. Δεν κλείνονται στο σπίτι τους, δεν περνάνε τα τελευταία τους χρόνια στο κρεββάτι περιμένοντας. Η κοινωνία τους έχει αποδεχτεί. Ή πιθανότατα να μην τους απώθησε ποτέ, δεν τους αποξένωσε, δεν τους ονόμασε "γέρους".

Τις προάλλες πέτυχα γυναίκα (ντρέπομαι να την αποκαλέσω γριά) στην ηλικία της γιαγιάς μου, με ποδηλατικό κολάν και μπλουζάκι, καβάλα σε αγωνιστικό ποδήλατο, να με προσπερνάει με ταχύτητα, σοβαρή μέσα στο κράνος της. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι με τη ζωή που κάνω θα μπορώ όταν θα φτάσω στην ηλικία της να περπατάω καλά καλά το δρομολόγιο κρεβάτι-τουαλέτα που λέγαμε παραπάνω. Κι όμως αυτή μπορεί να κάνει πραγματα που ακόμη κι ο μέσος 25άρης θα ζοριζότανε να κάνει.

Κατά τα άλλα, οι συγκάτοικοί μου περνάνε μεγάλο ζόρι για να καταφέρουνε να πούνε το όνομά μου, με αποτέλεσμα κανά 2 από αυτούς να έχουνε βρει την εύκολη λύση στο "Pascal".
Επίσης πρέπει να αρχίσω να μελετάω Perl γιατί είναι ένα από τα λίγα μαθήματα που θα κάνω αυτό το εξάμηνο. Οποιοσδήποτε νομίζει ότι ενδιαφέρεται να μου κάνει δωρεάν μαθήματα εξ'αποστάσεως αρχίζοντας από το μηδέν, ας επικοινωνήσει.

Καλημέρα από το Hasselt με τους ευγενικούς, ανθεκτικούς, πάντα νέους κατοίκους.

Έμαθα από τους τούρκους φίλους μου κάτι πολύ σημαντικό:

Η μαλακία (αυνανισμός, αυτοερωτισμός, ενδοπαλαμική πεοπαλινδρόμηση, όπως θέτε πέστε το) σαν αστείο στην τουρκία λέγεται και 31.
Ναι το νούμερο.
Γι'αυτό και το έχουνε γρουσουζιά στα χαρτιά να έχεις σκορ 31. Αντε να τους εξηγήσεις τώρα τι παίζαμε μικροί την πρωτοχρονιά.
Στατιστικές έχουνε δείξει (λένε οι τούρκοι πάντα) ότι 31 φορές είναι οι απαραίτητες για να φέρεις το "έργον" εις πέρας. Τώρα τι να σας πω εγώ, αν έχετε αμφιβολίες ρωτήστε κανα τούρκο.
Ή αρχίστε να μετράτε.

Καλημέρα σας.

Το δωμάτιο που νοικιάζω είναι σε ένα μεγάααλο σπίτι που βρίσκεται ανάμεσα στο κέντρο του Hasselt και στο campus (πω πω πώς το μιλάω το αλλοδαπό πανάθεμά με!!).
Εντάξει, δεν είναι κανα παλάτι, αλλά εμένα με έχει βολέψει μια χαρά.
Δεκα τετραγωνικά μου αναλογούν που περιέχουνε ένα κρεβατάκι, ένα τεράστιο γραφείο, μια καρέκλα, μια πολυθρόνα.
Το κακό με τα κρεβάτια εδώ στο Βέλγιο είναι οτι απο κάτω δεν έχουνε τάβλες. Μάλλον είναι παλιομοδίτες και θέλουνε να τον ακούνε το σουμιέ να τρίζει όταν...αλλάζουνε πλευρό. Και αυτό ακριβώς κάνει κι αυτός ο αλήτης!! Αλλά είναι κρίμα να αρχίζω με τα αρνητικά..
Το δωμάτιό μου είναι στον πρώτο όροφο και όταν το πρωί ξυπνάς και κοιτάς έξω βλέπεις αυτό:
Μην ταράσσεστε, δε μένω στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, ούτε στα βάθη του Sherwood Forest. Αυτά είναι απλά τα δεντράκια του γείτονα που οριοθετούν το δρομάκι ανάμεσά μας..


Το δωμάτιο κοστίζει 210 ευρά. Γενικά οι τιμές για σκέτα δωμάτια στο Hasselt παίζουνε απο 175 μέχρι 250. Αν πάμε σε studio, με δική του κουζίνα, μπάνιο, κλπ οι τιμές φεύγουνε πάνω από 350-400 και δεν ξέρω μέχρι πού πάνε.

Το αστείο και περίεργο τις πρώτες μέρες της διαμονής μου εδώ είναι ότι μου θυμίζει κατασκήνωση! Ο καθένας είχε το δωματιάκι του και κλείνεται εκεί αν θέλει, αλλά γενικά όλοι μαζευόμασταν στην κουζίνα, λέγαμε τα νέα μας, πίνουμε μπύρες, μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί ή ανα 2 και 3, γενικά περνάμε ωραία.
Στην κουζίνα υπάρχει ένας αέρας κοινοκτημοσύνης. Από τη 2η μέρα κάποιοι μου είπανε οτι αν θέλω μπορώ να ανοίγω το ντουλαπάκι τους και να παίρνω ό,τι μου αρέσει ή χρειάζομαι, και το ίδιο είπα κι εγώ. Και σε γενικές γραμμές είναι ωραίο να ξέρεις οτι αν χρειαστείς επειγόντως μια βάφλα (πες οτι σου έπεσε το ζ α χαρο ρε παιδάκι μου!) μπορείς να βρεις παν τα μία στο ντουλάπι της Τζέσι ή του Ζεκ.

Αλλά σήμερα έπαθα ένα σοκ, γιατί ανακάλυψα ότι το κουτάκι με τις γαλέττες μου (έτσι δεν τις λένε; Η λένα ξέρει καλύτερα, έφαγε ένα κουτί το περασμένο ΣΚ) ήτανε μέσα στο ντουλαπάκι μου ΑΔΕΙΟ!! Και πρέπει να ξαμοληθώ στο κηνύγι να βρω ποιός ανεκδιήγητος έφαγε τις τελευταίες γαλέττες και ξαναέβαλε του κουτι άδειο μέσα στο ντουλαπάκι μου!!!
Θα τον βρω και θα τον μαλώσω άσχημα, σας το δηλώνω... :p

Κάτι που μου άρεσε πολύ όταν είδα το δωμάτιο ήτανε το χρώμα του ενός τοίχου: ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ εντονότατο. Γενικά έχω μια καλή σχέση με το πορτοκαλί (το Νέστορα τον θυμάστε;) και πίστεψα ότι ήτανε μοιραίο να μου τύχει εμένα το πορτοκαλί δωμάτιο.
Μετά ανακάλυψα ότι δεν μου έτυχε απλά το πορτοκαλί δωμάτιο, μου έτυχε το μοναδικό βαμμένο δωμάτιο στο σπίτι!! Κάποιος φοιτητής πριν από ένα-δυο χρόνια το είχε βάψει και μας έμεινε απ'ότι έμαθα!

Μια ελαφριά ιδέα μπορείτε να πάρετε από το επόμενο πλάνο όπου ίσα που ξεχωρίζει ο τοίχος στα αριστερά.
Στην υπόλοιπη φωτογραφία είναι η μία πλευρά του δωματίου και το παράθυρο για το οποίο συζητήσαμε νωρίτερα.
Είναι λίγο αχούρι το μέρος όπως φαίνεται στη συγκεκριμένη λήψη, αλλά σας λέω την αλήθεια, από τότε εως σήμερα έχω συμμαζέψει!! :D

Πάνω από τις πόρτες μας έχουμε όλοι απο ένα μικρό παραθυράκι (φεγγίτες δεν τα λένε κι αυτά?) το οποίο όλοι σχεδόν το έχουμε καλύψει με χαρτόνι για να μη μπαίνει φως το βράδυ, μην τυχόν αρέσει σε κανέναν το μπανιστήρι, κλπ.
Το ωραίο κομμάτι είναι ότι στο σπίτι έχουμε ένα μικρό ταλεντάκι στη ζωγραφική και την παρακάλεσα να μου ζωγραφίσει κάτι στο χαρτόνι που θα βάλω στο φεγγίτη μου.
Και το έκανε:
Εγώ δεν της ζήτησα κάτι συγκεκριμένο, αλήθεια σας λέω. Τώρα αυτής γιατί της ήρθε να κάνει έναν με κοτσίδα που κρατάει laptop, καπνίζει και μιλάει πολύ, ένας θεός ξέρει!!! :p (bosstraat είναι ο δρόμος που μένουμε.)
H σημαία είναι το clue της υπόθεσης, μιας και όλοι στο σπίτι με φωνάζουνε greco.
Εμ βέβαια, αμα αυτοί έχουνε έρθει 5-6 από την κάθε χώρα, εγώ που είμαι μόνος μου τι παρατσούκλι θα είχα;;
Τέλοσπάντων, ευελπιστώ ότι στο μέλλον θα μπορέσω να σας δείξω κι άλλες δημιουργίες της Τερέσας που είναι όλες πολύ αστείες και όμορφες!!

Αυτά για απόψε, από αύριο τα ξαναλέμε αν προλάβω.

Και να που ήρθε η μεγάλη ώρα...
Για όσους δε με ξέρουνε είμαι ο Πασκάλ και μετακόμισα στο Βέλγιο πριν από μία εβδομάδα.
Αυτό εδώ το blog έχει ως βασικό σκοπό την επικοινωνία με όσους άφησα πίσω αλλά και με όσους θα βρω μπροστά.
Ας αρχίσουμε από τα πολύ βασικά:
Κανονικά δε με λένε Πασκάλ, γιατί δεν είμαι Γάλλος.
Αλλά ο νονός μου (όχι ο κανονικός, ένας άλλος) αποφάσισε ότι μου ταιριάζει γάντι αυτό το όνομα και είπα να το κρατήσω. Τα ευχαριστήρια λοιπόν στο νονό Γαβρίλο και αμα τον δείτε να του πείτε ότι περιμένω τσουρέκι και λαμπάδα το πάσχα.

Κατά τα άλλα, προσπαθώ -μάταια- να αποφοιτήσω απο το τμήμα Στατιστικής της ΑΣΟΕΕ (ή ΟΠΑ!! για τους πιο χορευτικούς τύπους) ενώ ταυτόχρονα ξεκινάω ένα master στη βιοπληροφορική -ή bioinformatics για να κάνει πιο πολύ εντύπωση.-
Όχι δεν είμαι απ'αυτές τις διάνοιες που πρώτα παίρνουνε masters και PhD πριν πάρουνε πτυχίο, απλά κάτι γραφειοκρατικά-διαδικαστικά-ηλίθια θέματα έχουνε κρατήσει την αίτηση αποφοίτησής μου λίγο πιο πίσω από το κανονικό.
Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το αντικείμενο του μεταπτυχιακού, τι θα γίνω αμα μεγαλώσω, ποιοί δρόμοι μου ανοίγονται και τα λοιπά, παρακαλώ απευθυνθείτε στο γκούγκλη. Εγώ το διάλεξα απλά για το πιασάρικο όνομά του και για την τοποθεσία στην οποία θα με μετακόμιζε-λεπτομέρειες εντός ολίγου.

Και που λέτε ήρθα πριν από μια εβδομάδα στο βέλγιο. Hasselt λέγεται η πόλη που μένω. Χάσελτ τη λέω εγώ, Άσελτ την προφέρουνε εδωπέρα αν δεν κάνω λάθος.
Είναι μια πόλη στο φλαμανδικό κομμάτι του βελγίου, κοντά στα σύνορα με ολλανδία και γερμανία.

Η πόλη είναι ένα κουκλί, γεμάτη ποδηλατόδρομους και ποδηλατοδρομάκια!
ΟΛΟΙ οι κάτοικοι, μικροί-μεγάλοι έχουνε κι από ένα ποδήλατο.
Βλέπεις γυναίκες που στην ελλάδα θα τις χαρακτήριζες "γριες" να κάνουνε ποδήλατο με βερμούδα και κοντομάνικο στους 15 βαθμούς και τρίβεις τα μάτια σου.
Βλέπεις παππούδες να ψωνίζουνε στο σούπερ μάρκετ και μετά να τα φορτώνουν στο ποδήλατο και να φεύγουν! Είναι ΤΡΟΜΕΡΟ!!

Για έναν άνθρωπο που έχει ποδηλατήσει στην Αθήνα βέβαια τα πράγματα μπορεί να είναι επικίνδυνα.
Για παράδειγμα, εδώ τα ποδήλατα ΔΕΝ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ στη μέση του δρόμου. Πάνε μόνο απο τον ποδηλατόδρομο. Οπότε καταλαβαίνετε ότι η συνήθεια να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα ακινητοποιημένα απο το traffic jam αυτοκίνητα μπορεί να είναι κακιά. δεδομένου οτι εδώ τα αυτοκίνητα είναι τόσο λίγα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ traffic jam!!
Αξίζει να αναφέρω ότι τα πανεπιστήμια εδώ δίνουν ΔΩΡΕΑΝ ποδήλατα σε όλοους τους φοιτητές. Οκ, τα περισσότερα είναι για γέλια -αν όχι για κλάματα- αλλά σε καμία περίπτωση δε θα σε αφήσουνε στη μέση του δρόμου. Πληρώνεις μια εγγύηση 70 ευρώ για να μην τους παρεις το ποδήλατο και εξαφανιστείς, αλλά όταν τελειώσεις το erasmus ή το master ή το ό,τι κάνεις τελοσπάντων και τους το επιστρέψεις, τα παίρνεις πίσω.
Βέβαια η τόση ποδηλατοκατάσταση έχει και τις επιπτώσεις της...: Αν κυκλοφορείς νύχτα χωρίς φώτα με το ποδήλατό σου και σε πετύχουνε οι μπάτσοι τρως πρόστιμο από 50 και πάνω. Επίσης το δικάβαλο τιμωρείται από το νόμο, καθώς επίσης και η κατανάλωση αλκοόλ πριν την οδήγηση...
Οπότε το νου σας!!
Σε αυτό το σημείο παρακαλώ θα ήθελα να αφιερώσω μερικές γραμμές στον αγαπημένο μου Νέστορα που αναγκαστικά άφησα πίσω στην αθήνα και τώρα πια ποιος ξέρει ποιός θα τον πηγαίνει βόλτες...
-Ναι το ποδήλατό μου έλεγα Νέστορα, υπάρχει πρόβλημα;-


Μα κοιτάχτε τον, δεν ήτανε τέλειος;

Συνεχίζοντας να μην ξεχάσω να αναφέρω οτι το κέντρο της πόλης είναι πλακόστρωτο, παντού, δρόμοι-πεζόδρομοι-ποδηλατόδρομοι-πεζοδρόμια, και εκτός αυτού δεν κινούνται και αυτοκίνητα εκτός από σπάνιες περιπτώσεις λεωφορείων, φορτηγακίων για ξεφόρτωμα και κανα ΙΧ για να σπάει τη μονοτονία..

Χμ, τι αλλο; Μα φυσικά! Τα λεωφορεία που κινούνται μέσα στην πόλη είναι ΔΩΡΕΑΝ για όλους!!
Απλά μπαίνεις, λες καλημέρα στον οδηγό και δεν πληρώνεις μία!! Επίσης τα δρομολόγια είναι αναρτημένα στις στάσεις και κατά κανόνα είναι ακριβή. Λογικό, άμα δεν έχεις εκατομμύρια αυτοκίνητα στους δρόμους και τον κάθε καραγκιόζη να μπαινοβγαίνει στη λεωφορειολωρίδα, είναι εύκολο να φτάνεις στην ώρα σου στη στάση!!

Το Hasselt είναι φοιτητούπολη. Μια πόλη 70.000 κατοίκων που έχει 4-5 πανεπιστήμια γεμάτα με ντόπιους και international φοιτητές. ΚΑΘΕ πέμπτη έχει πάρτυ κάπου, είτε στο πανεπιστήμιο είτε εκτός, χωρίς αυτό βέβαια να αποκλείει τις υπόλοιπες μέρες. Απλά η πέμπτη είναι ο κανόνας.
Κόσμος στριμώχνεται, χορεύει, πίνει μπύρες με ένα ευρώ το ποτήρι, φλερτάρει, πίνει κι άλλες μπύρες με ένα ευρώ, μεθάει, κοκ....

Και επειδή σας έχω στο μπλα μπλα τόση ώρα και δε σας έχω δείξει τίποτα, ας σας δείξω το σπιτάκι που με φιλοξενεί.


Εκεί τέρμα αριστερά στον πρώτο όροφο έχω το παράθυρό μου, και κάποιο από αυτά τα παλιοποδήλατα είναι και το δικό μου.
Στο σπίτι εκτός από την αφεντομουτσουνάρα μου μένουνε 5 τούρκοι -ο Volkan, ο Zek (από το Zekeyira, κάτι σαν το δικό μας "Ζαχαρίας"), o Osman, ο Murat και ο Akif-, μία τουρκάλα, η Damla, και 7 ισπανίδες!(Jessica, Teressa, Sonia, Helena, Loren και 2 που δε θυμάμαι πώς τις λένε γιατί δεν εμφανίζονται ποτέ στην κουζίνα!!!).

Επειδή ακόμη δεν έχω προμηθευτεί φωτογραφική μηχανή και ό,τι έχω είναι από το κινητό, σας υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει αναλυτικό φωτορεπορτάζ με το που πάρω μια κάμερα.
Ως τότε δείτε πως περίπου είναι η διαδρομή που κάνω κάθε μέρα με το ποδήλατό μου για να πάω από το σπίτι στη σχολή..


Αυτός είναι ένας κλασσικός ποδηλατόδρομος εκτός πόλης.Όχι δίπλα σε δρόμο, όχι κοντά σε αυτοκίνητα. Μόνο ποδήλατα και πεζοί!!
Και ξαφνικά εκεί που πας τη βόλτα σου περνας πανω απο μια γέφυρα. Κοιτάς απο τη μία, τι να δεις;



Κοιτάς κι από την άλλη! Μια από τα ίδια!!!



Και για να σας τρελάνω ακόμα πιο πολύ να σας πω οτι σε αυτό το ποταμάκι καθημερινά κάνουνε βουτιές και βόλτες πάνω-κάτω κάτι πάπιες που όμως δεν κατάφερα να απαθανατίσω σε καθαρή φωτογραφία οπότε θα τις δείτε αργότερα.



Αυτά είχα να σας πω για αρχή, τα υπόλοιπα εν καιρώ.
Κλείνοντας θα βάλω κι ένα τραγούδι που εντόπισα σήμερα και μου άρεσε πολύ.
Ορέστης Ντάνος, Θα πάω όταν γουστάρω.
Ο δίσκος λέει δεν έχει βγει ακόμα. Θα περιμένω όμως, όπου να'ναι βγαίνει.


Αυτά τα ολίγα.
Καλή σας μέρα.