...σε αυτή την πόλη.
Δεν ξέρω τι, αλλά σίγουρα δε θα μου το πούνε αν ρωτήσω ευθέως.

Οι άνθρωποι εδώ είναι περιέργως ευγενικοί. Τους αφήνεις να μπούνε πρώτοι στην καφετέρια -αν τυχόν συναντηθείτε στην πόρτα- και μετά καθ'όλη τη διάρκεια του καφέ σε κοιτάνε και σου χαμογελάνε. Κι όταν φεύγεις σε χαιρετάνε σα να σε ξέρουνε μια ζωή.
Οι άνθρωποι εδώ δεν κλείνονται στα σπίτια τους. Ούτε κι όταν έχουνε πια γεράσει πάρα πολύ για να κυκλοφορούνε. Ο αριθμός των ατόμων που κυκλοφορούνε με Π (ναι αυτό που στην ελλάδα το έχουνε τα γεροντάκια για το δρομολόγιο κρεβάτι-τουαλέτα) είναι υπερβολικά μεγάλος. Επίσης μεγάλος είναι και αριθμός ανθρώπων πολύ μεγάλης -εως τεράστιας θα έλεγε κανείς- ηλικίας που κυκλοφορούν σε αναπηρικά καροτσάκια, οπότε αυθαίρετα συμπεραίνω ότι δεν είναι ανάπηροι, απλά είναι πολύ γέροι για να περπατήσουν.
Το περασμένο σάββατο κι ενώ πίνω ένα εσπρέσσο (για το πόσο χάλια είναι ο καφές στο βέλγιο θα σας πω άλλη φορά) στο La Place που είναι πολύ ωραίο μαγαζί, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένα ζευγάρι: Αυτός οργισμένο νιάτο, γύρω στα 85, με το κουστουμάκι του και τις αντοχές του παραδόξως πολύ ανεπτυγμένες. Αυτή καλοντυμένη και προσεγμένη, στα ίδια χρόνια με Αυτόν, χαμογελαστή προς κάθε κατεύθυνση, χαιρετά εγκάρδια τη σερβιτόρα ενισχύοντας την υπόθεσή μου ότι είναι θαμώνας καθώς Αυτός σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της.
Κάθονται και παραγγέλνουν: καφέ Αυτή, κόκκινη μπύρα Αυτός.
Κοιτάζουνε γύρω τους και φαίνονται ευτυχισμένοι,συζητάνε, πίνουνε.

Η ζωή στο Hasselt δεν τελειώνει με τη σύνταξη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν από γηρατειά καθώς πίνουνε τη μπύρα τους ή ενώ τρώνε στο εστιατόριο. Δεν κλείνονται στο σπίτι τους, δεν περνάνε τα τελευταία τους χρόνια στο κρεββάτι περιμένοντας. Η κοινωνία τους έχει αποδεχτεί. Ή πιθανότατα να μην τους απώθησε ποτέ, δεν τους αποξένωσε, δεν τους ονόμασε "γέρους".

Τις προάλλες πέτυχα γυναίκα (ντρέπομαι να την αποκαλέσω γριά) στην ηλικία της γιαγιάς μου, με ποδηλατικό κολάν και μπλουζάκι, καβάλα σε αγωνιστικό ποδήλατο, να με προσπερνάει με ταχύτητα, σοβαρή μέσα στο κράνος της. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι με τη ζωή που κάνω θα μπορώ όταν θα φτάσω στην ηλικία της να περπατάω καλά καλά το δρομολόγιο κρεβάτι-τουαλέτα που λέγαμε παραπάνω. Κι όμως αυτή μπορεί να κάνει πραγματα που ακόμη κι ο μέσος 25άρης θα ζοριζότανε να κάνει.

Κατά τα άλλα, οι συγκάτοικοί μου περνάνε μεγάλο ζόρι για να καταφέρουνε να πούνε το όνομά μου, με αποτέλεσμα κανά 2 από αυτούς να έχουνε βρει την εύκολη λύση στο "Pascal".
Επίσης πρέπει να αρχίσω να μελετάω Perl γιατί είναι ένα από τα λίγα μαθήματα που θα κάνω αυτό το εξάμηνο. Οποιοσδήποτε νομίζει ότι ενδιαφέρεται να μου κάνει δωρεάν μαθήματα εξ'αποστάσεως αρχίζοντας από το μηδέν, ας επικοινωνήσει.

Καλημέρα από το Hasselt με τους ευγενικούς, ανθεκτικούς, πάντα νέους κατοίκους.

2 σχολιάσανε:

  1. Ημουν κι εγώ στο Χασελτ ... είπε...

    Οταν δεις κομβόι απο ηλικιωμένες κυρίες με ποδήλατα να κοβουν βόλτες τη στιγμή που στο Ελλάδα οι ιδιες ηλικίες με το ζόρι πανε λαική και μονο τηλεόραση βλέπουν θα με θυμηθείς!

    Βεβαια να παρατηρήσω ότι άλλες οι συντάξεις και η κοινωνική προνοια εκεί και άλλο στο Ελλαδα.

    Τέλος βοήθησε κάποιον σε οτιδηποτε, πχ ανοιξε του την πόρτα, ή απλά κάνε στην ακρη να σε προσπερασει με το ποδήλατο, για τους επόμενους 6 μήνες θα σε βλέπει και θα σου δειχνει μια συμπάθεια ...
    Αυτά υπήρχαν καποτε κι εδώ απλά τα ξεχάσαμε κοιτώντας ο καθένας τον εαυτό του!  

  2. Πασκαλ είπε...

    Ωραία... Άντε ξεκινάτε ένας-ένας να έρχεστε απο μια βδομάδα στο Hasselt μπας και τα θυμηθείτε πάλι όλα αυτά γιατί αλλιώς με βλέπω να κάθομαι εδώ που μου χαμογελάνε..  

Δημοσίευση σχολίου